تومور ویلمز شایعترین تومور بدخیم کلیه در کودکان زیر ۱۵ سال است ؛ در امریکا سالانه ۵۰۰ مورد جدید از این بیماری گزارش می شود و از هر یک میلیون کودک در هر سال یک کودک دچار این بیماری می شود.
سن متوسط تشخیص در دخترها در حدود ۴۳ ماهگی و در پسرها ۳۷ ماهگی است. البته این امار مربوط به کشور آمریکاست و در کشور ما احتمالا سن تشخیص بالاتر(دیرتر) است . بطور معمول میانگین سن تشخیص ۳.۵ سالگی است .
میزان ابتلا در اقوام مختلف ؛ متفاوت است ؛ در امریکایی افریقایی ها شیوع بیشتری دارد و در اسیایی ها شیوع کمتر. با درمان های چند گانه فعلی ؛ این کودکان تقریبا ۸۰ تا ۹۰ درصد شانس زنده ماندن دارند.
بیماری های همراه :
بطور معمول تنهاست و با بیماری دیگری همراه نیست ولی در ۱ تا ۲ در صد موارد ممکن است با بعضی بیماریها همراه باشد و در ۱۰ درصد موارد ممکن است بخشی از یک ناهنجاری مادرزادی باشد.
علائم و نشانه های بیماری :
۱- وجود توده بدون علامت در شکم (در ۸۰ درصد کودکان مبتلا دیده میشود) و در موارد بسیاری توسط مادر هنگام حمام کردن کودک کشف می شود.
۲-درد شکم یا خون میکروسکوپیک در ادرار؛ که فقط درآزمایش ادرار مشخص می شود ( در۲۵درصد کودکان مبتلا).
۳-فشار خون بالا ؛ ادرار خونی و تب (۵ تا ۳۰ درصد ).
۴-کم خونی و افت فشار خون ( بعلت خونریزی در داخل تومور ؛ بندرت ).
۵-عفونت ادراری و واریکوسل ( متسع شدن ورید های اطراف بیضه ) (خیلی نادر).
۶-علائم تنفسی که مربوط به متاستاز های ریوی است ( در موارد پیشرفته بیماری ؛ خیل نادر).
تشخیص :
پس از انجام آزمایش خون و ادرار ؛ اولین اقدام تشخیصی ؛ انجام سونوگرافی از شکم هست که تا حد زیادی وضعیت آناتومی توده شکمی ؛ بخصوص اینکه این توده از کلیه منشاء گرفته یا نه را با دقت زیادی مشخص میکند.
اقدام بعدی انجام رادیو گرافی قفسه سینه است که ؛ جهت بررسی وجود متاستاز (انتشار تومور به ریه در مواردی که دیر تشخیص داده شود ) انجام میشود .
روش دیگر که کمک بسیار دقیق تری به ارزیابی وضعیت تومور و میزان گسترش تومور و بخصوص وضعیت کلیه طرف مقابل می کند انجام سی تی اسکن شکم و در صورت لزوم سی تی اسکن قفسه سینه ؛ می باشد و جراح با کمک سی تی اسکن ؛ میتواند برنامه جراحی خود را مشخص کند .
روش دیگری که علاوه بر اطلاعاتی که سی تی اسکن میدهد ؛ اطلاعات دیگری از جمله گسترش تومور به داخل ورید کلیه و ورید اجوف تحتانی و نیز وضعیت غدد لنفاوی داخل شکم میدهد. که به نوبه خود کمک بسزایی در برنامه ریزی درمان دارد.
درمان :
عبارت است از ترکیبی از جراحی ؛ شیمی درمانی و در موارد خاصی رادیو تراپی . همانطور که در بالا اشاره شد ؛ در حال حاضر با کمک این درمانهای ترکیبی ۸۰ تا ۹۰ درصد این کودکان زنده می مانند و رسیدن به این رقم جزء موفقیت های درمان سرطان در سالهای اخیر است . تا ۵۰ سال قبل فقط ۱۰ درصد این کودکان زنده می ماندند . البته باید یاد آور شد که پیش آگهی بهتر یا بدتر این بیماری به عوامل گوناگونی بستگی دارد . ازجمله به نوع سلول ها و بافت تومور بستگی دارد ؛ که از نظر بافت شناسی به دو دسته عمده تقسیم می شوند ؛ نوع مطلوب و نوع غیر مطلوب که در واقع ماهیت رفتار بد و یا خوب تومور را از نظر میزان تهاجم مشخص می کند ؛ در نوع مطلوب بمراتب بهتر از نوع غیر مطلوب به درمان و بخصوص به شیمی درمانی ؛ جواب میدهند . بسیاری از تومور هایی که از نوع مطلوب هستند اگر بموقع و در مراحل ۱ یا حتی ۲ تشخیص داده شوند ؛ عمر طبیعی میکنند و حتی ممکن است به شیمی درمانی هم نیاز پیدا نکنند. بنابر این عامل دیگری که در پیش آگهی این بیماری نقش مهم دارد ؛ تشخیص زود هنگام آنست . از عوامل دیگری که در سرنوشت این بیماری موثر است سن بیمار در موقع ابتلاست ؛ یعنی اینکه هرچه سن کمتر باشد اینده بهتری در انتظار کودک هست .
عامل مهم دیگر که در سرنوشت این بیماران نقش دارد ؛ مرحله بیمار در هنگام تشخیص است ؛ بدیهی است وقتی تومور به بافتها و احشاء مجاور دست اندازی کرده باشد و یا اگر به نقاط دور دست تر مثلا به ریه دست اندازی کرده باشد ؛ پیش آگهی بدتری خواهند داشت . عامل دیگر در بد تر کردن پیش آگهی این بیماران این است که هردو کلیه همزمان گرفتار تومور شده باشد . که درمان بمراتب مشکل تری خواهد داشت . علیرغم همه مسائل فوق ؛ همانطور که اشاره شد در این سالها پیشرفتهای زیادی در زمینه درمان این بیماری حاصل شده است که دیگر برای نا امید شدن در فرایند درمان این کودکان جائی وجود ندارد و هم خانواده ها و هم تیم درمان باید امیدوارانه پیگیر درمان باشند.